نمي دانم چرا اما مي خواهم بگويم

گرچه به قدر كافي عشق نورزيده ام و چندان لذت مادري را نچشيده ام، مي خواهم چمدانم را ببندم و بگذارم پشت در تا به همه بگويم كه من هم يكي از بيشماران هستم كه بايد بروم. بايد بروم به خاطر خودم چون ديگر طاقت درد را ندارم و به خاطر شما چون هنوز به درد نيامده ايد و من هم بايد جزء بسياري كساني باشم كه با رفتنم، هرچند ناچيز شما را به درد بياورم تا پيش از آن كه سزارين شويد، خودتان وضع حمل كنيد؛ خود خواسته و به اختيار.

اين را ديروز فهميدم وقتي كه برگ هاي پاييزي زرد را كه لگدمال عابران مي شدند، ديدم و فكر كردم به روزي كه بر بالاي درختان بودند و سبز و باطراوت، زندگي را نويد مي دادند و لازم شد به زير بريزند و زرد و غمگين پاي كوب شوند تا دوباره بر فراز برويند!

براي ستار بهشتي